For One Democratic State
in the whole of Palestine (Israel)

FOR FULL EQUALITY OF NATIVE AND ADOPTIVE PALESTINIANS

FOR One Man, One Vote

Home


Search

Η Γαλλική Δυσφορία

 

Midas Ears

Les oreilles de Midas

أودوني ميداس

 

του Israel Shamir

Η Tarascon είναι τόσο Γαλλική όσο ακούγεται. Μια γοητευτική και μικροσκοπική επαρχία έξω από τα ψηλά τείχη ενός παλιού γαλλικού πύργου στην όχθη του Ροδανού βρίσκεται σε μια απολαυστική περιοχή γεμάτη ήλιο, γαϊδουράγκαθα, ξηρό κρασί και ποίηση του Mistral. Αν εξαιρέσουμε τον ποταμό, μοιάζει πολύ με την δική μου ξερή και άνυδρη Παλαιστίνη. Πράγματι, ένα έξυπνο και απελευθερωμένο κορίτσι από την Παλαιστίνη, την Νικολέτα, φλέρταρε εδώ ο κληρονόμος του κάστρου του Beaucaire, ο νεαρός Aucassin, σύμφωνα με τον μύθο του 13ου αιώνα. Η εκκλησία της Tarascon (η οποία βομβαρδίστηκε το 1940 από τις πανταχού παρούσες αεροπορικές δυνάμεις των Αμερικανών) είναι τόσο παλιά που φέρνει στο νου όρκους τους. Όμως το κυριότερο δικαίωμα της Tarascon στην υστεροφημία είναι η νουβέλα του βάρδου του Νότου, Alphonse Daudet. Υπάρχει μνημείο προς τιμήν του βασικού του ήρωα, του Tartarin, μια επιτομή ενός χωρικού του Νότου, ενός κεφάτου, γήινου και καυχησιάρη τύπου που παρασύρεται από την φαντασία του και συνεχώς απογοητεύεται.

Σύμφωνα με μια λιγότερο γνωστή συνέχεια, λέγεται σύμφωνα με την αφήγηση Tartatin ότι οι Άλπεις είναι απολύτως ασφαλείς και τα φαράγγια, οι χιονοστιβάδες και οι απόκρημνοι βράχοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά τεχνάσματα των ντόπιων οδηγών για να αποσπούν γερά φιλοδωρήματα από τους αφελείς ορειβάτες των Άλπεων. Οπλισμένος με την γνώση ο Tartarin κατορθώνει μεγάλους άθλους, διασχίζει την άβυσσο πάνω σε τεντωμένο σκοινί, ανεβαίνει σε απάτητα ύψη και εκπλήσσει τους οδηγούς με την παράτολμη γενναιότητα του, μέχρι που μαθαίνει ότι οι κίνδυνοι των Άλπεων είναι απολύτως υπαρκτοί. Από εκείνη την στιγμή δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα σε φαρδύ δρόμο επειδή φοβάται για τη ζωή του, και το μεγάλο ήρωα του χθες τον κατεβάζουν από το βουνό τέσσερις δυνατοί άντρες.

Αυτή η περιπέτεια του Tartarin μου θύμισε την στροφή των εκατόν ογδόντα μοιρών στη Γαλλική εξωτερική πολιτική. Πριν μόλις έναν χρόνο, η Γαλλία διαμαρτυρήθηκε θαρραλέα για τα επιθετικά σχέδια των Αμερικανών στο Ιράκ. Ο Ζακ Σιράκ σφυρηλάτησε το συνασπισμό των θαρραλέων κάνοντας συμμαχία με την Γερμανία, τη Ρωσία και την Κίνα, ενάντια στην θέληση των νεοσυντηρητικών να υποτάξουν τη Μέση Ανατολή στο έλεος του Σαρόν. Όμως από τότε τα άρματα των ΗΠΑ έφθασαν στη Βαγδάτη και οι νεοαποικιοκράτες ανακήρυξαν τη Γαλλία ως τον Νο 1 εχθρό τους, ισότιμο με τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Ο Tartarin της Tarascon το ξανασκέφτηκε, έδωσε προσοχή στην άβυσσο των Άλπεων που απλωνόταν μπροστά του.

Αυτή η στροφή των εκατόν ογδόντα μοιρών είναι περισσότερο ορατή σε σχέση με το Ισραήλ και τους Εβραίους. Πριν από έναν χρόνο το αίσθημα ανεξαρτησίας της Γαλλίας ήταν τόσο δυνατό που ο Γάλλος πρέσβης τόλμησε να αναρωτηθεί γιατί “μια τόσο μικρή και σκατένια χώρα” προκαλεί τόσο κακό σε παγκόσμια κλίμακα. Τώρα ο πρόεδρος αυτής της μικρής, σκατένιας χώρας μπήκε στο Παρίσι θριαμβευτικά, όπως γινόταν με νικηφόρους αυτοκράτορες. Ο χασάπης της Qibye, της Sabra και της Chatila σκοπεύει να επισκεφθεί την υποταγμένη Γαλλία αυτό το καλοκαίρι.

Η Ισραηλινή εφημερίδα Haaretz αναρωτιέται “εάν σκέφτεσαι να επισκεφτείς το Παρίσι την επόμενη βδομάδα, θα έπρεπε ίσως να το ξανασκεφτείς”. Είναι λόγω “του αυξανόμενου κύματος αντισημιτισμού”; Το αντίθετο. Λόγω της μασκαράτας “αγαπώ το Ισραήλ”. Ο πρόεδρος Moshe Katsav θα επισκεφτεί το Παρίσι και ο ομόλογός του Jacques Chirac θα τον υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες και θα σταματήσει ακόμη και την κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης. Τον 16ο αιώνα ο προτεστάντης βασιλιάς Ερρίκος ο Τέταρτος δήλωσε ότι “το Παρίσι ισοδυναμεί με Μάζα” (ο προσηλυτισμός στον Καθολικισμό). Μια ανεξάρτητη διαμαρτυρία στην πρωτεύουσα σήμερα πιστεύει πως οι θερμότερες σχέσεις με το Ισραήλ θα κάνουν τους ευέξαπτους Παριζιάνους οδηγούς να πάθουν νευρικό κλονισμό.

Το μεγαλύτερο και καλύτερο συνεδριακό κέντρο στο Παρίσι, το Palais des Congres, φιλοξένησε την ετήσια συναυλία του ABSI, την Οργάνωση Κοινωνικής Πρόνοιας των Στρατιωτών του Ισραήλ (μεταφέρθηκε εκεί την τελευταία στιγμή από το Expo Park των Βερσαλλιών). Οι θαρραλέοι κομμουνιστές του PCN-NCP έγραψαν στη μελωδική Γαλλική πρόζα: “φαίνεται ότι πρέπει να συμμετέχουμε στην ευτυχία αυτών των γλυκούληδων που φύτεψαν 200.000 νάρκες στον Νότιο Λίβανο, των μπράβων στα σημεία ελέγχου, των καταστροφέων της Παλαιστίνης και της Τζενίν, των στρατευμάτων υποστήριξης των εκτελεστικών αποσπασμάτων, των πιλότων που βομβάρδισαν τα προσφυγικά στρατόπεδα, των στρατιωτών που πυροβολούν παιδιά που πετάνε πέτρες”.

Οι PCN-NCP δεν υπεκφεύγουν και δεν αποδίδουν αυτές τις εξελίξεις στην αμφίβολη Ισραηλινή γοητεία. Γι αυτούς, “το Σιωνιστικό λόμπι - παρασκήνιο είναι και η εμπροσθοφυλακή των συνεργατών των Γιάνκηδων οι οποίοι συνεχίζουν τον παλιό και ξεφτισμένο εκβιασμό του “αντισημιτισμού”, που είναι ισοδύναμο του αντισοβιετισμού στην εποχή της Pax Americana”. Όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο “αντισημιτισμός” αλλά ο φόβος των Εβραίων, ο φόβος της δύναμής τους, που δεν είναι παράλογος. Πολύς κόσμος στην Γαλλία αλλά και αλλού πιστεύουν ολόψυχα ότι τα Αμερικανικά τανκς τα έφεραν οι Εβραίοι στην Βαγδάτη και μπορούν να τα φέρουν και στο Παρίσι αν χρειαστεί. Αλήθεια ή όχι, η ιδέα αυτή έχει την δική της δυναμική. Και ενώ οι γενναίοι Γάλλοι της PCN-NCP απορρίπτουν αυτό που ονομάζουν “συνεργασία με τον Αμερικανικό - σιωνιστικό ιμπεριαλισμό”, άλλοι, λιγότερο γενναίοι, τρέχουν στο ενδοτικό μονοπάτι του Βισύ. H Γαλλία δεν έχει υποταχθεί ακόμη, όμως ο Tartarin έχει αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα.

Το εβραϊκό λόμπι μισεί κάθε αναφορά στον Χριστό και διαμαρτύρεται για την ταινία εποχής “Τα Πάθη του Χριστού” του Mel Gibson και σε όλη την Καθολική Γαλλία, την πάλαι ποτέ αγαπημένη κόρη της Εκκλησίας, ούτε ένας καθιερωμένος διανομέας δεν τόλμησε να προβάλει την ταινία. Αυτήν την αυτοκαταστροφική αποστολή ανέλαβε ένας μουσουλμάνος μετανάστης από το Maghreb που αγαπούσε το Χριστό, και τόνισε πως ο Χριστός είναι ένα μοναδικό πρόσωπο που ενώνει τους Άραβες μουσουλμάνους, τους Γάλλους Καθολικούς και τους Ρώσους Ορθοδόξους σε ένα μέτωπο εναντίον του σατανά. Πραγματικά, οι μουσουλμάνοι μετανάστες έκαναν την Γαλλία να ανακτήσει μερικώς το αδάμαστό της πνεύμα, αυτό που έχασε μαζί με πολλές νεαρές ψυχές στην Verdun.

Το σιωνιστικό λόμπι διαμαρτυρήθηκε για το άγριο χιούμορ του Dieudonne και ο πασίγνωστος κωμικός βρήκε τις πόρτες αυτής της χώρας κλειστές. Το σιωνιστικό λόμπι διαμαρτυρήθηκε για το βιβλίο μου L’Autre Visage d’Israel που εκδόθηκε από τον Balland και ο διευθυντής του, και νόμιμος κληρονόμος του Tartarin, Denis Bourgeois, διέταξε να καεί το βιβλίο.

Τώρα στις 15 του Μάρτη 2004 στη Μασσαλία, η CRIF, η δύναμη κρούσης των Αμερικανό-Ισραηλινών συνεργατών στη Γαλλία, οδηγεί στο δικαστήριο τον εκδότη του διαδικτυακού “La Maison d’Orient”, Pierre –Alexandre Orsoni και τον μεταφραστή Marcel Charbonnier, πείσμονες φίλους της Παλαιστίνης, για “πρόκληση φυλετικού μίσους” διότι μετέφρασαν κι εξέδωσαν στο Διαδίκτυο το δοκίμιό μου Midas Ears .

Στο δοκίμιο αυτό απέδωσα τον Πόλεμο στο Ιράκ στη συντονισμένη εκστρατεία των οργανωμένων Αμερικανοεβραίων. “Α, όχι, είναι για το πετρέλαιο” έγραψαν κάποιοι αναγνώστες, “είναι για τα Όπλα Μαζικής Καταστροφής”, υπέθεσαν άλλοι. Ένας χρόνος πέρασε, το Ιράκ έχει κατακτηθεί και, όπως προέβλεψα, δεν βγαίνει πετρέλαιο. Όμως πετρέλαιο και φαγητό πουλιέται σε καλή τιμή από το Ισραήλ στα Αμερικανικά στρατεύματα που αιμορραγούν στο Ιράκ. Όπλα Μαζικής Καταστροφής δεν υπάρχουν στη Μέση Ανατολή αλλά στο Ισραήλ, το μόνο ωφελημένο του πόλεμου στο Ιράκ.

Και ο βασιλιάς Μίδας επίσης πέρασε από δίκη τον κουρέα του επειδή αποκάλυψε ένα μεγάλο μυστικό σχετικό με τα γαϊδουρινά αυτιά του βασιλιά. Όμως ήταν πολύ αργά, το μυστικό είχε αποκαλυφθεί. Ακριβώς το ίδιο έγινε με την Polichinelle για την εβραϊκή επιρροή στις ΗΠΑ, το μυστικό αποκαλύφθηκε εξαιτίας της πίεσής τους για πόλεμο.

Η CRIF είχε έναν ακόμη λόγο για να επιτεθεί στο έργο Midas Ears. Στην έκθεσή μου αναφέρω τον γαλλοεβραίο ιστορικό Simcha Epstein, ο οποίος ανακάλυψε ότι γαλλοεβραϊκές οργανώσεις μυστικά αγόρασαν και υπονόμευσαν Γαλλικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας για πολλά χρόνια. Αυτό το ιστορικό γεγονός έμοιαζε πολύ με την επιρροή της CRIF. Αντί να το συζητήσουν ή να ζητήσουν από τον Simicha Epstein, έναν διακεκριμένο Εβραίο ιστορικό με το Κέντρο Αντισημιτικών Σπουδών στο Ισραήλ, να τους διαφωτίσει, προσπάθησαν να το αποσιωπήσουν. Δυο εφημερίδες Le Monde και η Liberation (a.k.a. L’Immonde k L’Aberration*) φαίνεται ότι θίχτηκαν και ταυτοχρόνως επιτέθηκαν στον Orsoni, στον Marcel Charbonnier και σε εμένα. Καμμία δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει την κατηγορία του Epstein. Πραγματικά η Le Monde είχε συναντήσει τον Ισραηλινό πρόεδρο και με επικεφαλίδα στην πρώτη της σελίδα έγραφε Σιωνιστής και υπερήφανος για αυτό.

Οι χαλκευμένες κατηγορίες για “φυλετικό μίσος” δεν θα πρέπει να μας παραπλανούν. Είναι οι Σιωνιστές εχθροί μας που καθημερινά υποκινούν φυλετικό μίσος, ο Alain Finkielkraut προς τους Άραβες (“ότι είναι καλό για τους Εβραίους είναι και για την Γαλλία”), o Andre Glucksman προς τους Ρώσους, o Daniel Goldhagen προς τους Γερμανούς (“Οι πρόθυμοι εκτελεστές του Χίτλερ”). Το 1972 ο Bernard –Henri Levy επικρότησε τις μαζικές εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες όλων των Γαλλίδων ερωμένων των Γερμανών αξιωματικών με τον πιο ρατσιστικό τρόπο. Όμως ο de Gaulle δεν υποκίνησε “φυλετικό μίσος” όταν ζήτησε αντίσταση στο Γερμανό εισβολέα. Η Ζαν ντ’ Αρκ δεν υποκίνησε “φυλετικό μίσος” όταν αγωνίστηκε για τη Γαλλία εναντίον της αγγλικής επικυριαρχίας.

Οι φίλοι μας, ο ευγενής Pierre –Alexander Orsoni και ο γενναίος Marcel Charbonnier, ανήκουν στην ίδια ομάδα Γάλλων, όπως o de Gaulle. Αγωνίζονται για την ελεύθερη Γαλλία ενάντια στην σκιά του Αμερικανο-ιουδαϊκού ιμπεριαλισμού και της Πέμπτης Φάλαγγάς του στη Γαλλία. Οι φίλοι της Παλαιστίνης ξέρουν για τον Σταυρό της Λωραίνης που απένειμε ο de Gaulle στον Αραφάτ. Ο ετοιμοπόλεμος Παλαιστίνιος πρόεδρος ακόμη τον φοράει πάνω στην καρδιά του, σημάδι αγάπης για τον Χριστό και τους Γάλλους και Παλαιστίνιους μαχητές του. Σίγουρα θα φέρει την νίκη στους ατρόμητους αλλά και άξιους.

Κι οι δικαστές στην Μασσαλία θα είναι επίσης ατρόμητοι. Διότι για έναν δικαστή, σε αντίθεση με τον χωριάτη της Tarascon, η δειλία αποτελεί αμάρτημα, είναι το ασυγχώρητο αμάρτημα του Πιλάτου. Δεν θα πρέπει να εισακούσουν τους κλακαδόρους της CRIF που ζητάν την σταύρωση αυτών των ανθρώπων. Εξάλλου η Γαλλία δεν έχει υποταχθεί ακόμη, αν και δεν μπορεί κανείς να μαντέψει, όταν έχει να κάνει με το θράσος της Πέμπτης φάλαγγας. Το ένταλμα από τη Νέα Υόρκη και το Τελ Αβίβ δεν έχει φτάσει ακόμη στη Μασσαλία. Αν και οι Άλπεις είναι απολύτως αληθινές, o Tartarin μπορεί ακόμη να περπατήσει σε αυτό το μονοπάτι.

* Σημαίνει “Η απανθρωπιά” και “Ο παραλογισμός”

 

Home